Καλησπέρα Άγνωστε Άναγνώστη μου!

Αποφάσισα (χωρίς ιδιαίτερη σκέψη- για να είμαι ειλικρινής) να αποκτήσω και εγώ ένα δικό μου ιστολόγιο. Ο λόγος είναι αφενός ότι βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι έχω <<λόγο>>. Αφετέρου, βρίσκομαι σε μια περίοδο στην οποία έχω άμεση ανάγκη να μιλήσω, να γράψω, να φωνάξω, να εκφραστώ είτε με τη φωνή είτε με την –ηλεκτρονική- πένα μου! Ωστόσο, για να σου πω και τον κρυφό μου φόβο, δεν ξέρω κατά πόσο θα είμαι συνεπείς στην <<κατάθεση ψυχής>> διότι έχω και τη τάση ότι ξεκινάω με λαχτάρα στην συνέχεια να το νιώθω βαρύ στους ώμους μου σαν αγγαρεία, σαν καταναγκαστικά έργα, με αποτέλεσμά να το αφήνω στην άκρη με την (ψεύτικη) ικανοποίηση ότι εν μέρη <<Ναι! Το κατάφερα!>> τι ανόητο, τι ανώριμο (δεν πρόλαβα να ξεκινήσω το γράψιμο και άρχισε η αυτοκριτική, καλός οιωνός!).

Να σου συστηθώ άγνωστε αναγνώστη μου! Είμαι μια φοιτήτρια Ιστορίας (ακόμα), περιμένω τα τρία τελευταία μου μαθήματα για να δω αν θα έχω στα χέρια μου το πτυχίο. Το παραμύθι της φοιτητικής ζωής τελείωσε πριν ένα μήνα –(με αρκετά βίαιο τρόπο) και ήρθε ο καιρός να συγκροτήσω τις δυνάμεις μου, να βρω δραστηριότητες να γεμίσω τον τόσο κενό μου χρόνο και να αρχίσω να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.

Ευθύνες… μια λέξη που δεν χρησιμοποιούσα και πολύ πριν λίγο καιρό. Μάλλον αυτό το είδε ο Ύψιστος και αποφάσισε να με βάλει στη θέση μου για τα καλά. Όόόχι κανείς δεν την βγάζει χαλαρά σε αυτή την ζωή τελικά, η θεία τιμωρία σε περιμένει. Αναρωτιέμαι, τιμωρία ή μήπως ευκαιρία να ξεστραβωθείς, να ανοίξεις τα μάτια σου και να πείς αυτό που δύσκολα παραδέχεσαι ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ! ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ!

Έχω ακούσει να λένε πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, ψάχνω εδώ και κάτι μήνες τον λόγο που αρρώστησε ο πατέρας μου. Ίσως για να βιώσουμε οικογενειακός την χαρά της ανάρρωσης (μπα, ούτε αυτή η δικαιολογία μου είναι αρκετή).

Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα είδα πολλά, έζησα πολλά και ένιωσα ακόμα περισσότερα. Και τώρα βρίσκομαι εδώ, έτοιμη να με αντιμετωπίσω και να με γνωρίσω. Ξέρεις αναγνώστη μου, έχω την άποψη πως δεν γνωρίζουμε τον εαυτό μας μόνο με το να μιλάμε συνέχεια γι αυτόν. Τον γνωρίζουμε μέσα από πράξεις, λόγια, σκέψεις. Γι αυτό και εγώ, έχω την διάθεση να γράψω εδώ μέσα ότι μου κατέβει, με όλο τον αυθορμητισμό που με χαρακτηρίζει. Αυτά γι απόψε! Χαλάλι! Τέτοια γρήγορη εξομολόγηση δεν έχω ξανά κάνει!

Καλή σου νύχτα!