Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011




Τόσα δεσμά να με κρατάνε καλά δεμένη στη Γή και δεν τα θέλω.. αλήθεια.. δεν τα θέλω..
Και εγώ, με φωνή δυνατή να φωνάζω, να φωνάζω δυνατά και οι κραυγές να χτυπάνε σε τοίχο, να γυρνάνε πάλι σε μένα, να μου τρυπάνε τη καρδία, το μυαλό. Να ματώνω και κανείς να μην μαζεύει αυτά τα αίματα….
Αφήστε με να φύγω να λυτρωθώ, να ηρεμήσω…
Γαλήνη… μόνο αυτό ζητάω…
Τόσοι άνθρωποι γύρω μου σημαντικοί-ασήμαντοι… τι σημασία έχει; Καμία! μόνη μου είμαι με τον δικό σου πόνο και τη δικία σου σκέψη μόνο… θεέ μου! Πόσο με πονάει…
Φοβάμαι και ποτέ μου δεν έχω φοβηθεί τόσο.
Πως μπορεί ένας τόσο τρομαγμένος άνθρωπος να ζήσει;
Ο θεός να μας δίνει δύναμη…

Δεν υπάρχουν σχόλια: